IV Festiwal Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze 1968 rok

W dniu 6 czerwca 1968 roku w słoneczny, lecz trochę chłodny dzień ( lecz na widowni Hali Ludowej gorąca atmosfera – wszystkie miejsca zajęte nawet stojące) rozpoczynał się IV Festiwal Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze.

/Stefań Rachoń dyrektor Orkiestry PRiTV/



Festiwal został poprzedzony eliminacjami w Inowrocławiu. Należy w tym miejscu wymienić nazwiska znane już z Festiwalu ubiegłorocznego:
Scenograf Marian Szpakowski, dyrygent Stefan Rachoń, konferansjerzy Edyta Wojtczak i Kazimierz Adamowski. Przewodniczącym jury został Wojciech Maklakiewicz – obok niego zasiada gość z ZSRR kompozytor Karen Chaczaturian ( bratanek słynnego twórcy baletu „Gajane” Arma Chaczaturnina).



Dwa duety, kwartet i 34 solistów śpiewają na 2 koncertach kwalifikacyjnych łącznie 74 piosenki, z których najbardziej podoba się publiczności „Piosenka o sąsiedzie” Borysa Potiomkina w wykonaniu zielonogórzanki Nadii Skowrońskiej, co w efekcie przynosi wykonawczyni zwycięstwo w plebiscycie.
Dziennikarze wybierają swą laureatkę Janine Potocką z Otwocka. Natomiast werdykt jurorów zawiera 18 równorzędnych nagród dla 16 solistów i dwóch zespołów.
Niektórych spośród tego grona spotykamy po latach na zawodowej scenie min. Renatę Lewandowską, Lilianę Parę, Ewę Gontarek – Szczepkowską, Jagę Paduch. Koncert laureatów dzięki bezpośredniej transmisji dociera do telewidzów i radiosłuchaczy.



„Była to impreza o bardzo istotnym znaczeniu dla dalszego awansu zielonogórskich spotkań z radziecką piosenką” – pisała prasa o galowym koncercie. Dobra ocenę uzyskały również imprezy towarzyszące.
Mieszkańcy Zielonej Góry a także przybyli goście na IV Festiwal mieli okazje zapoznać się z radziecką architekturą wnętrz ( wystawa w salonie BWA), z twórczością moskiewskich malarzy i grafików, oraz obejrzeć występy Zespołu Pieśni i Tańca Północnej Grupy Wojsk Armii Radzieckiej.
Przed publicznością Krosna, Żagania, i innych miast wystąpiła Zielonogórska Orkiestra Symfoniczna z laureatami poprzednich Festiwali oraz Kabaret Studencki „ Sowizdrzał” z Karkowa.

Zielona Góra, 6 – 8 czerwca 1968 rok

Miejsce: Hala Ludowa

PROGRAM:

8 czerwca – I Koncert kwalifikacyjny
7 czerwca – II Koncert kwalifikacyjny
9 czerwca – Koncert Laureatów

Orkiestra: Orkiestra PRiTV w Warszawie pod dyrekcją Stefana Rachonia oraz zespół instrumentalny Mieczysława Janicza.

Scenografia: Marian Szpakowski



Konferansjerzy: Edyta Wojtczak i Kazimierz Adamowski

JURY:

- Wojciech Maklakiewicz, przewodniczący
- Karen Chaczaturian, juror chonorowy
- Tomasz Dąbrowski
- Edmund Fiszer
- Janusz Mencel
- Czesław Szkudlarz
- Tadeusz Wysocki
- Salomea Milanowska, sekretarz jury

PIOSENKARZE – AMATORZY
( uczestnicy IV Festiwalu, reprezentanci 16 województw)

białostockie – Anna Kurowska, Henryk Włodarczyk
bydgoskie – Irmina Krauze, Waldemar Tomaszewski, Kwartet męski „ Bezlaki”
gdańskie – Janina Gałat, Jan Łukaszewicz
katowickie – Jan Chmaj
kieleckie – Lilianna Para, Elżbieta Wiśniewska, Duet Barbara i Elżbieta Łutczyk
koszalińskie – Elżbieta Łangowska
lubelskie – Regina Porębska, Maria Waliniak
łódzkie – Grażyna Kałuża, Janusz Mackowiak, duet Grażyna i Ryszard Kulińscy
olsztyńskie – Halina Pisarczyk, Jerzy Szepf, oraz Wojskowy Kwartet Wokalny
opolskie – Danuta Dudek, Marianna Stachowicz, Danuta Wiśniewska
poznańskie – Henryk Rykert
rzeszowskie – Piotr Marszałek
szczecińskie – Jan Iwaszczyszyn
warszawskie – Ewa Gontarek, Barbara Karolak, Renata Lewandowska, Janina Patocka
wrocławskie – Krystyna Kulig, Mieczysław Mik, Jadwiga Paduch
zielonogórskie – Janina Kałamczuk, Jadwiga Sokołowska, Nadia Skowrońska,

LAUREACI NAGRÓD – SOLISCI



I Jerzy Snepf
II Janina patocka
III Jadwiga Sokołowska
IV Halina Pisarczyk
V Nadia Skowrońska
VI Mieczysław Mik
VII Renata Lewandowska
VIII Janina Gałat
IX Lilianna Para
X Jan Iwaszczyszyn
XI Ewa Gontarek
XII Jan Łukaszewicz
XIII Irmina Krauze
XIV Janina Kałamczuk
XV Marianna Stachowicz
XVI Anna Kurowska
XVII Elżbieta Wiśniewska

NAGRODY DLA ZESPOŁÓW:

I Wojskowy kwartet z Olsztyna
II Duet sióstr Łutczyk
III Duet rodzeństwa Kulińskich
IV Kwartet „Bezalki”

IMPREZY TOWARSZYSZĄCE:

· Wystawa prac moskiewskich malarzy w Muzeum Okręgowe w Zielonej Górze
· Radziecka architektura wnętrz w salonie BWA
· Występy Kabaretu Studenckiego „Sowizdrzał” z Krakowa w Zielonej Górze i innych miastach województwa
· Występy amatorów – uczestników tegorocznego festiwalu z towarzyszeniem Zielonogórskiej Orkiestry Symfonicznej pod dyr. Zbigniewa Hassy w Krośnie i Żaganiu.
· Koncert Zespołu Pieśni i Tańca Północnej Grupy Wojsk Armii Radzieckiej w Zielonej Górze.

Okładka Programu Festiwalowego:



Galeria:

/Jerzy Szepf laureat I nagrody/



/Jadwiga Sokolowska laureatka III nagrody/



/Janina Galat/



/Ewa Gontarek/





/Jan Iwaszczyszyn/



/Męski Kwartet wojskowy/





/Renata Lawendowska/



/Janina Patocka/



/Koncert laureatów/



/FPR od kulis/



/Spotkanie w Palmiarni/



/Festiwalowa Publicznosc/



/Inowroclaw/



Następny festiwalowy post V Festiwal Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze 1969 rok.

Spotkanie z Bożysławą Kapica…

Nagrodzona za najlepszy debiut na Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu w 1971 roku. Śpiewać zaczęła w 1963 roku w zespole przy PDK w Garwolinie. W organizowanym przez ZMS konkursie „Uśmiech i piosenka” zajęła w eliminacjach I miejsce, a w finale ogólnopolskim – IV.



W 1964 roku współpracowała z zespołem „Nastolatki”, w tym samym roku śpiewała również przez pewien czas w Klubie Studenckim „Stodoła” w Warszawie. Następne lata wypełniła nauka, najpierw w Państwowej Szkole Architektury ( którą ukończyła w 1967 roku), a następnie na Wydziale Wokalnym ( pod kierownictwem prof. Zofii Bregy) Państwowej Szkoły Muzycznej w Warszawie.



W 1969 wystąpiła na Kiermaszu Piosenki Studenckiej w Warszawie zajmując III miejsce. W 1970 roku na Festiwalu Artystycznym Młodzieży Akademickiej (FAMA) uzyskała II miejsce. Od maja 1970 występowała w Klubie Piosenki ZAKAR w Warszawie.
Jaki był dalszy los piosenkarki? W 1978 roku jej głos można było usłyszeć na kultowej płycie „Lato muminków” w piosence „Niestety, w teatrze”.

Poniżej wywiad z artystką z początku lat 70 – tych, gdzie piosenkarka odpowiada na pytanie zadane przez czytelników „Muzykoramy” czasopisma „Na przełaj”.



1. Jaki jest Pani ulubiony poeta?
- jest ich bardzo wielu. Oprócz klasyków lubię współczesne poetki min. Poświatowska. Z klasyków najbardziej cenię Norwida. Lubię wszystkich poetów, w których wierszach słychać także muzykę.
2. Jakie przezwisko miała Pani w szkole?
- Bola
3. Którą piosenkę ze swojego repertuaru lubi Pani najbardziej?
- W tej chwili lubię swoją pierwszą piosenkę „Tak miało być, nie było”, ze słowami Marka Gadnana muzyką Andrzeja Sobieskiego.
4. O czym Pani marzy?
- To jest zbyt wścibskie pytanie. Mam tak dużo marzeń, pragnień. W ogóle z natury jestem marzycielką.
5. Jakie przedmioty w szkole sprawiały Pani najwięcej kłopotów?
- Nie pamiętam, że żaden, a może wszystkie przedmioty? Ale w szkole była pracowitą uczennicą i w wyniku tego dobrą. Wiem, że nie powinnam się chwalić, ale tak było naprawdę. Najwięcej trudności sprawiła mi jednak matematyka.
6. Gdy była Pani w wieku czytelników „Na przełaj” jakiego piosenkarza lubiła Pani najbardziej?
- Charles Aznavour.
7. Jak często chodzi Pani do kina i jakie filmy podobały się Pani ostatnio?
- Chodzę do kina bardzo rzadko, mam bowiem mało czasu. Staram się jednak „zaliczyć” wszystkie polskie filmy. Ostatnio podobał mi się film K.Kutza „Perła w koronie”.
8. Czy ma Pani tremę przed występami na scenie?
- Szaloną. Walczę z nią, ale to trudna sprawa. Trema ciągle objawia się czymś innym, daje znać o sobie w najmniej spodziewanych momentach. Podczas występu na Festiwalu w Opolu przez cały czas gdy śpiewałam, drżały mi usta. Nie mogłam tego opanować.
9. Czy jest Pani przesądną? Czy wierzy pani w sny?
- Sny mnie intrygują, miewam je bardzo często nawet kolorowe, ale nie uważam się za przesądną.
10. Co uważa Pani za największy sukces w swojej karierze piosenkarskiej?
- Fakt, że zostałam zauważona podczas Festiwalu Piosenki polskiej w Opolu.
11. Jaki jest Pani ulubiony kolor?
- Brązowy.
12. Czy ma pani dużo przyjaciół wśród piosenkarzy?
- Wmawiam sobie, że mam. To pomaga. Tak samo staram się nie dostrzegać nieprzyjaciół.
13. Co o pani zainteresowaniach muzyczno – piosenkarskich sądzi pani rodzina?
- Teraz już nie ma na nie wpływu, nie stara się moich zainteresowań zmieniać i ciszy się z moich sukcesów.
14. W jakim rejonie Polski najczęściej Pani odpoczywa?
- Nad morzem , czyli Pomorze.
15. Czy planuje pani teraz jakiś ważny koncert recital?
- Oczywiście, że planuję, ale nie znam jeszcze miejsca i czasu takiego koncertu, ponieważ zdaję sobie sprawę., że to daleka przyszłość. Mam już natomiast tremę gdy myślę o tym, ponieważ chciałam bardzo, by ten koncert odbył się w moim rodzinnym i kochanym Garwolinie. Naturalnie chciałabym wystąpić w swoim własnym programie.



Jakie są dalsze koleje losu Pani Bożysławy Kapica? Ktoś wie? Zapraszam do komentowania.

III Festiwal Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze 1967 rok

W salonie BWA wystawa grafiki radzieckich republik nadbałtyckich, w foyer Hali Ludowej ekspozycja fotograficzna Bronisława Bugla obrazująca ubiegłoroczny Festiwal, w klubach i świetlicach występy aktora Bogumiła Kłodkowskiego.



We wszystkich większych miastach województwa – koncerty Zielonogórskiej Orkiestry Symfonicznej z udziałem laureatów z lat poprzednich oraz występy Klubu Piosenki Radzieckiej z Poznania. Tak po krótce prezentował się III Festiwal Piosenki Radzieckiej w 1967 roku.
Mark Bernes radziecki aktor i piosenkarz był jednym z trzech gości przybyłych z ZSRR, obok kompozytorów Marka Fradkina i Dymitra Pokrasa. Marka Bernesa można zobaczyć na ekranie kinowym w filmie „Człowiek z karabinem” a jego głos można usłyszeć na wielu płytach radzieckiej melodi. Do najbardziej znanych melodii w jego wykonaniu należą piosenki pt. „Tiomnaja nocz”, „ Ja lublu żyzń”, „ Pani Warszawa”.
Z piosenek Fradkina znana była przede wszystkim „ Pieśń o Dnieprze”, zaś z piosenek Pokrasa najbardziej znana stała się „Jeśli jutro na bój”.



Scena Hali Ludowej otrzymuje scenografię, pod którą jako autor podpisuje się artysta – plastyk Marian Szpakowski.



Zapowiadani przez Edytę Wojtczak i Kazimierza Adamkowskiego prezentowali się kolejno amatorzy III FPR: 31 solistów, 2 duety i 2 tercety. Po wysłuchaniu dwóch koncertów kwalifikacyjnych 10 i 11 czerwca 1967 jury pod przewodnictwem Władysława Szpilmana przyznaje 18 nagród.



W plebiscycie widowni zwycięża Adam Koziołek z Sulechowa i utwór Oskara Felcmana „Mknie piosenka dokoła”. Nagrodę dziennikarzy otrzymuje Andrzej Bors z Kielc.
Koncert laureatów był wielkim triumfem zarówno młodych amatorów jak tez Stefana Rachonia i jego orkiestry.
Prasa pisała, że impreza „ wzięła szeroki oddech” i wyszła daleko poza bramy Zielonej Góry. Echa III Festiwalu rozbrzmiewają w całym województwie, jak również na antenie lokalnej i ogólnopolskiej PR oraz w TV.


Zielona Góra, 10 – 12 czerwca 1967 roku

Miejsce: Hala Ludowa

PROGRAM:

10 czerwca – I Koncert Kwalifikacyjny
11 czerwca – II Koncert Kwalifikacyjny
12 czerwca – III Koncert Laureatów

( warto tu nadmienić, iż program festiwalowy – broszura, informuje, że festiwal odbywał się w dniach 8 – 10 czerwca 1967 r.)

Orkiestra: Orkiestra PRiTV w Warszawie pod dyrekcją Stefana Rachonia

Scenografia: Marian Szpakowski

Konferansjerzy: Edyta Wojtczak i Kazimierz Adamowski



JURY:

Władysław Szpilman – przewodniczący
Mark Fradkin i Dymitr Pokras – jurorzy honorowi, przedst. Związku kompozytorów ZSRR
Mark Bernes – artysta ZSRR
Tomasz Dąbrowski
Edward Fiszer
Wojciech Maklakiewicz
Janusz Mencel
Czesław Szkudlarz
Andrzej Wróblewski
Salomea Milanowska – sekretarz jury

PIOSENKAERZE – AMATORZY

Uczestnicy III Festiwalu reprezentanci 17 województw:





białostockie – Mikołaj Mikołajczuk, oraz duet Grażyna Szymkiewicz i Ryszard Kuczyński
bydgoskie – Magdalena Trzoska, Helena Weiss, oraz tercet Barbara Kadlec, Anna Pietrzak, Danuta Wachowska
gdańskie – Maria Kreft
katowickie – Maria Wieczorek
kieleckiej – Andrzej Bors, Marta Gorgoń
koszalińskie – Wiesława Harasymowicz
krakowskie – Marek Litewka, Wacław Szczepanik
lubelskie – Zofia Wronko
łódzkie – Bogumiła Bińkowska, Jerzy Okoń, Krystyna Rorbach
olsztyńskie – Wanda Gregulak, Janusz Piotrowski
opolskie – Barbara Bronowicka, Zofia Pfeiefer
poznańskie – Ewa Góra, Eugeniusz Zoricic, Duet: Julia i Małgorzata Sękiewicz, Tercet: Zdzisław Grzelak, Tadeusz Nagiel, Aleksander Urbaniak
rzeszowskie – Ewa Gogolewska, Grażyna Kulpa, Jadwiga Marzec, Anna Żebrowska
szczecińskie – Edmund Piotrowski
warszawskie – Jerzy Krawczyk
wrocławskie – Maria Mikołajewicz, Piotr Szuścik
zielonogórskie Adam Koziołek, Ewa Pilecka


LAUREACI NAGRÓD GŁOWNYCH:

I Maria Mikołajewicz – nagroda: Przewodniczącego Prezydium WRN w Zielonej Górze



II Ewa Pilecka – nagroda: Przewodniczącego CRZZ oraz nagroda Lubelskiego Towarzystwa Kultury



III Ewa Góra – nagroda: CZSP



IV Andrzej Bors – nagroda: Ministra Kultury i Sztuki PRL



V Marta Gorgoń – nagroda: Zrzeszenia Studentów Polskich



NAGRODY:

Zofia Pfeifer – nagroda: tygodnika „Kraju Rad”
Grażyna Kulpa – nagroda: tygodnika „Kraju Rad”



Adam Koziołek – nagroda: Zarządu Wojewódzkiego TPPR w Zielonej Górze
Piotr Szuścik – nagroda: Głównego Zarządu Politycznego WP
Edmund Piotrowski – nagroda: Ministra Oświaty
Maria Wieczorek – nagroda: CRS „Samopomoc Chłopska”



Duet sióstr Sękiewicz - nagroda: Komitetu ds. Radia i Telewizji
Duet Szymkiewicz – Kuczyński – nagroda: Komendy Głównej Straży Pożarnej



Magdalena Trzoska – nagroda: Zarządu Głównego ZMS



Bogumiła Bińkowska – nagroda: Zarządy Głównego ZMW
Krystyna Rorbach – nagroda: Domu Kultury Radzieckiej w Warszawie
Mikołaj Mikołajuk – nagroda: Głównego Zarządu Politycznego WP
Helena Weiss – nagroda: Głównej Kwatery ZHP

IMPREZY TOWARZYSZĄCE:

· Występy Klubu Piosenki Radzieckiej z Poznania w Zielonej Górze i Krośnie
· Koncerty Zielonogórskiej Orkiestry Symfonicznej pod dyr. Zygmunta Hassy z udziałem laureatów III FPR w Lubsku, Klenicy i Babimoście
· Spotkanie uczestników III FPR z gośćmi radzieckimi w Klubie TPR
· Występy aktora Bogumiła Kłodkowskiego – jako Edka Jabłońskiego z radiowej powieści „W Jezioranach”
· Grafika radzieckich republik nadbałtyckich – wystawa w salonie BWA
· II Festiwal Piosenki Radzieckiej w obiektywie Bronisława Bugla, fotoreportera „Gazety Zielonogórskiej” – wystawa w Hali Ludowej.


Okładka Programu Festiwalowego:



Galeria:





Następny festiwalowy post to IV Festiwal Piosenki Radzieckiej w Zielnej Górze 1968 rok.

Dana Lerska

1974 rok … 10 lat na estradzie

Ukończyła filologie polską na Uniwersytecie Warszawskim. Piosenką zainteresowała się będąc już na studiach. Śpiewu uczyła się prywatnie u wielu znanych autorytetów m. in. U Marii Kaweckiej i Władysława Brzeźninskiego.
Pierwsze kroki w zawodzie piosenkarskim stawiała w Studio Piosenki „Pod Gwiazdami” w Warszawie. W roku 1961 za namową Ludmiły Jakubczak wzięła udział w organizowanym przez PAGART przesłuchaniu dla zagranicznych impresariów. W rezultacie otrzymała liczne oferty na zagraniczne wyjazdy artystyczne.



W latach 1962 – 66 występowała z Kwartetem Warszawskim i Nowymi Polanami.
W 1963 roku na Festiwalu Piosenki w Sopocie zdobyła nagrodę za udany debiut piosenką „ Szedł Anastazy do Anny”/ Już w roku następnym otrzymała także nagrodę zagraniczną przywiezioną z Międzynarodowego Festiwalu Piosenki w Rostoku.
Latem 1967 roku, śpiewana przez nią piosenka „Po prostu jestem” na festiwalu w Sopocie ( w dniu międzynarodowym) zdobyła pierwszą nagrodę. Jest ona chyba największym i najbardziej cenionym przez piosenkarkę osiągnięciem.
Później przyszły udane występy na wielu krajowych i zagranicznych festiwalach min. kraje demokracji ludowej, RFN, Berlin, Austria, USA i Kanada.
Do najpopularniejszych piosenek z jej wczesnego repertuaru należą :” Jaka szkoda, że nie wcześniej”, „Zakochani są wśród nas”, „Polubisz to co ja”, „Nie miej do mnie żalu”.



Innym zupełnie rozdziałem w życiu artystycznym Dany Lerskiej był udział w Festiwalu Piosenki Żołnierskiej w Kołobrzegu. Piosenkarka co roku stawała do konkursu i wielokrotnie była nagradzana.
Do piosenek o tematyce żołnierskiej, które zyskały największą popularność należą: „Wrzosy, „Szli na zachód osadnicy”, To oni szli”, „Za mundurem panny sznurem”, „ Dla żołnierza mało trzeba”, „Kwiaty jednego życia”.
W latach 73-74 o piosenkarce słychać było coraz mniej, powodem były kilkukrotne i dość długie wyjazdy na koncerty do ośrodków polonijnych w Stanach Zjednoczonych.
Na początku kwietnia 1974 roku w gmachu „Teatru żydowskiego” odbył się jej pierwszy recital piosenkarski, na którym zaprezentowała słuchaczom swój najnowszy eksportowy program przygotowany dla publiczności USA. Recital składał się z trzech części zawierających najpopularniejsze piosenki z lat minionych, aktualne i atrakcyjne pozycje znane z innych krajowych wykonań oraz przeboje z krajów przez piosenkarkę odwiedzanych.



Piosenkarce towarzyszył zespół instrumentalny Wanderpol, kierowany przez Włodzimierza Wandera – saksofonistę tenorowego, eks – członka grupy Polanie, kompozytora wielu piosenek Dany Lerskiej.
W połowie 1974 roku, ponownie wyjechała wraz zespołem do Chicago na około rok, gdzie występowała w „Cafe Polonaise”. Przed wyjazdem udało się jej nakręcić recital dla TV oraz dokonac kilku nagrań dla Polskiego Radia.

Piosenkarka zmarła 27 stycznia 2006 roku.